ใกล้วันสอบเข้ามาทุกที ตูละเกลียดความรู้สึกช่วงนี้จริงๆ รู้สึก มีแรงกดดันตัวเองให้ต้องขยันอ่านหนังสือ แต่ส่วนใหญ่จะมีแต่แรงกดดัน แต่ไม่ได้อ่านอยู่ดี ผลสอบถึงได้ออกมาปลาร้าเดือดทุกครั้งไป แต่ยังไงตูก็กะเอาแค่ผ่านๆ ไปก็พอแล้ว ไม่ได้อยากเป็นเหมือน "จาพนม กะ เดี่ยวชูพงศ์" ประจำรุ่นหรอก

สมัยวัยรุ่น(ตอนนี้ก็ยังไม่แก่นะ) ผมชอบเล่นกีต้าร์มาก แต่กว่าที่จะสามารถเล่นได้พอเป็นเพลงเหมือนในตอนนี้ ก็ต้องใช้ความพยายามมากเอาการเหมือนกัน กระดูกชิ้นโตของการฝึกเล่นกีต้าร์ก็คือ ปัญหานิ้วพอง กะ การจับคอร์ด F (แม่นยากเจงๆ) ใครก็ตามที่สามารถผ่าน 2 อุปสรรค์นี้มาได้โดยที่ไม่ท้อแท้ซะก่อนมักจะเล่นกีต้าร์เป็นเพลง ย้ำนะครับเป็นเพลง คนเล่นกีต้าร์ได้แต่ไม่เป็นเพลงก็มีนะ 555

ได้มีโอกาสคุยกะหยกทาง MSN บ้างนิดหน่อย แต่ส่วนใหญ่หยกจะติดต่อกะป้ามากกว่า ส่งข้อความกันเป็นภาษาอังกฤษ ตูก็เข้าใจบ้าง ไม่รู้เรื่องบ้าง แต่พอจะจับใจความได้ว่า หยกมันชวนเพื่อนๆ ฝึกภาษาอังกฤษกะหยก เนื่องจากหยกมันไปลง course วิชาภาษาอังกฤษอะไรก็ไม่รู้ตั้งห้าหมื่น ส่วนตัวตูก็คิดว่าเออดีเหมือนกันเพราะตอนนี้ตูก็เริ่มๆ ฝึกภาษาปะกิจกับโปรแกรม "เทล มี ม้วย" (Tell me more)  แบบว่าตูอยากพูดได้เหมือนกัน นี่เริ่มจาก mode beginning เลยนะเนี่ย โปรแกรมมันฝึกตูซ้ำๆ จนตูจำได้แล้วว่า "have been, has been แม่นต้องตามด้วย verb+ing" ก๊ากๆๆ เรียนมาตั้งนานไม่เคยจำได้

22 ม.ค. 50 13.15น. 

สวัสดีเพื่อนๆ นะครับ พอดีเกิดมีความรู้สึกอยากเขียนอะไรที่มันเป็นความรู้สึก นึกคิดส่วนตัวซะหน่อย ตูเริ่มรู้สึกว่าเวลาตูจะพูดอะไรกะใครนี่เหมือนสมองมันคิดประโยคที่พูดช้า แล้วพอพูดออกไปก็ดันสื่อสารไม่รู้เรื่อง ไม่ได้ดั่งที่ใจคิด (เพราะคิดนานไปแหง๋) ประกอบกับช่วงนี้เข้าดูเว็บที่พวกตากล้องเอารูปมาโพสให้ดูกัน เค้านิยมทำเป็นสิ่งที่เราเรืยกว่า "Blog" ก็น่าสนใจดีนะ ตูเอา source โปรแกรมพวก blog มาลองลงแล้วยังไม่ถูกใจเท่าไหร่ เลยคิดว่าเอาระบบเดิมนี่หละวะ มันก็ใช้งานได้นี่หว่า จะดิ้นรนหาตัวใหม่ทำไมกัน