สุดตรีนจริงๆ ครับช่วงนี้ เหมือนทีมฟุตบอลพรีเมียร์ช่วงฟอร์มตกเลยครับ กลับมาจากอังกฤษได้อาทิตย์ก็ต้องสอบโทเฟล ทำไงดีกับภาษาอังกฤษแบบ สเน็คๆ ฟิตๆ ของตู

พี่ที่ทำงานบอก "เฮ้ยสอบคราวนี้มีสายรายงานมาแล้ว ว่าชุด 9 ท่องไปเล้ย เดี๋ยวพี่ส่งให้" เพื่อนนัฐเลยจัดการท่องแบบนกแก้วนกขุนทองไปเล้ย จำได้เกือบหมด พอเปิดข้อสอบมาหน้าแรกเท่านั้นหละ อ้ายยยยยยสาดดดดดด นี่มันอะไรวะเนี่ย ไม่ได้เฉี่ยวเลยซักกะติ๊ด

สุดท้ายก็ต้องพึ่งบุญเก่าภาษาอังกฤษที่เรียนกันมาตั้งกะประถมยันมหาวิทยาลัยยังคุยกะฝรั่งขี้ลิงไม่รู้เรื่อง ผลออกมา เพื่อนนัฐได้ 442 เพื่อนโอ๊กได้ 447 เสียไปหนึ่งพันบาทฟรีๆ เอิ๊กๆ

กลับมาเล่าเรื่องไปลอนดอนต่อ ตูไม่ค่อยมีเวลามาเขียนเลยเว้นไปนานเลย (จนตรูจะลืมแล้วว่าไปเที่ยวไหนมามั่ง) บวกกับเพื่อนๆ ไม่ค่อยช่วยตูอัพเดทเล้ย ปล่อยให้แอดมินตาดำๆ บ้าเขียนอยู่คนเดียว

ตอนที่แล้วเขียนถึงรถไฟฟ้า เพื่อนนัฐถ่ายคลิปบรรยากาศบนรถไฟฟ้ามาให้ดูกันด้วย เล่าด้วยภาพก็แล้วกัน

สถานีรถไฟฟ้าที่นี่ ทางเดินขึ้นลงสถานีไม่ได้กว้างแบบบ้านเรา เป็นช่องแค่พอเดินสวนกันได้ แล้วถ้าช่วงเวลาเร่งด่วนเช่นตอนเช้าคนไปทำงานกับตอนเย็นเลิกงาน คนจะแน่น มากๆ แน่นกว่าบ้านเรา ยืนเบียดกันจนเหงื่อหัวล้านออกเลย

 กว่าจะถึง ต้องขึ้นรถไฟฟ้า แล้วไปต่อรถไฟธรรมดาบนดิน ใช้เวลาประมาณ 20 นาทีก็ถึงงาน (สังเกตุหน้าตูพึ่งหายไข้) หัวหน้าจัดแจงมอบหมายให้แยกย้ายไปฟังหัวข้อที่สนใจและถนัด ตูก็เลยเข้าหัวข้อมี่มันเกี่ยวกับ security ซะเป็นส่วนใหญ่

นั่งฟังฝรั่งมันบ่นๆ ก็พอจับใจความได้นิดหน่อย เรื่องไวรัส หรือ สปายแวร์ ก็ไม่ได้ต่างจากบ้านเราเท่าไหร่ แต่ฝรั่งมีดีตรงมันมีไอเดียอะไรแปลกที่เราคิดไม่ถึงมาโชว์ ที่ตูชอบคือ มันทำให้เมาส์ธรรมดาที่เราคิดว่าไม่มีอะไร เป็นตัวขโมยข้อมูลแล้วส่งผ่านบลูทูธไปให้แฮกเกอร์ แถมยังสั่งให้เครื่องที่โดนเมาส์ตัวนี้เสียบทำอะไรก็ได้ สุดตรีนเจงๆ

ปล. อาหารเที่ยงในงานสัมมนาที่มันแจกนี่สุดตรีน มีแซนวิสเปรี้ยวๆ + โยเกิร์ตใสๆ + แอ๊ปเปิ้ล + หินบราวนี่ กับน้ำเปล่า 1 ขวด หาความอร่อยไม่ได้เลย บราวนี่ นี่ บ้านเรายังอร่อยกว่าเยอะ

แถมท้ายบรรยากาศในฮอลที่โชว์เทคโนโลยี